ترجمه فارسی کتاب نفیس عدة الداعي، ترجمه‌ای است از کتاب «عدة الداعي و نجاح الساعي» نوشته جمال‌الدین احمد بن فهد حلی (متوفی 841ق) که توسط حسین فشاهی، نگاشته شده است.
«عدة الداعي» کتابی است در عرفان عملی که به موضوعاتی همچون ترغیب بر دعا توسط عقل و نقل، اسباب اجابت دعا، درباره دعاکننده، کیفیت دعا، ذکر و تلاوت قرآن می‌پردازد[۱].
کتاب با مقدمه‌ای مفصل و طولانی از مترجم آغاز شده است که در آن، به معرفی متن اصلی پرداخته شده، ولی متأسفانه در آن، به شیوه و روش ترجمه و یا ویژگی‌ها و خصوصیات آن، اشاره‌ای نشده است، اما با دقت در متن کتاب، تا حدودی می‌توان نوع و سبک ترجمه و ویژگی‌های آن را دریافت.
مترجم سعی نموده است تا در حد امکان، اصل امانت در ترجمه را رعایت کند و این امر، باعث شده است که از سلاست و روانی متن، تا حدودی کاسته شده و فعل، فاعل، حروف ربط و سایر اجزای جمله، به‌صورت متداول و رایج در زبان فارسی نبوده و در جای اصلی خود، استفاده نشود. به‌منظور آشنایی بیشتر با نوع و سبک ترجمه، به بخشی از آن، اشاره می‌شود: متن: «أما المقدمة ففي تعريف الدعاء و الترغيب فيه و هذا أوان الشروع؛ فنقول: الدعا لغة: النداء و الاستدعاء؛ تقول: دعوت فلانا، إذا ناديته و صحت به و اصطلاحا: طلب الأدنی للفعل من الأعلی علی جهة الخضوع و الاستكانة و لما كان المقصود من وضع هذا الكتاب الترغيب في الدعاء و الحث عليه و حسن الظن بالله و طلب ما لديه…»[۲].
ترجمه:
«اما مقدمه در تعریف دعاست و ترغیب در آن؛ پس می‌گوییم که دعا در لغت آواز دادن است شخصی را و خواستن او را؛ چنانچه عرب می‌گوید: دعوت فلانا، هرگاه آواز می‌دهد شخصی را و در اصطلاح طلب ادنی است چیزی را بر جهت تواضع و فروتنی از شخصی که بهتر از او باشد و چون‌که غرض از تصنیف این کتاب مبالغه است در دعا و تحریص کردن بر آن و نیکویی ظن به خدای عزوجل و طلب آنچه نزد اوست…»
