مسجدالاقصی، سومین مسجد مقدس از مسجدهای جهان اسلامی، پس از مسجدالحرام و مسجدالنبی است. این مسجد در شهر بیتالمقدس قرار دارد که اولین قبله مسلمانان بود.
مسجدالاقصی یا بیتالمقدس که در منابع بیش از 20 نام برای آن ذکر شده، بر اساس آیات قرآن و روایات، محل عروج پیامبر اسلام(ص) بوده است. بنابر آنچه در منابع آمده، سازندگان مسجدالاقصی را می‌توان ملائکه، حضرت آدم(ع) و فرزندان آدم یا برخی انبیای الهی دانست که فرض تجدید بنای مسجد به دست افراد متاخر، محتمل می‌نماید.
این مسجد که دربردارنده مقام‌ها و مشاهد شریفی همچون مقام جبرئیل، محراب حضرت خضر، محراب حضرت زکریا، محراب حضرت مریم، مقام رسول گرامی اسلام(ص) و … است، در طول تاریخ بارها تجدید بنا شد، از جمله در عهد عبدالملک بن مروان خلیفه اموی؛ همچنین مسجد در سال 583 هجری قمری توسط صلاح‌الدین ایوبی مرمت شده است.
مسجدالاقصی نزد مسلمانان، یهودیان و مسیحیان محترم است و در احادیث اسلامی در کنار مسجدالحرام و مسجدالنبی از مساجد بافضلیت و بقاع متبرک دانسته شده و همچنین در قرآن مجید در سوره اسراء در آیات مربوط به معراج پیامبر اسلام(ص) از مسجدالاقصی نام برده شده است.
ساختمانی که امروزه مسجدالاقصی خوانده می‌شود، محوطه‌ای حصار کشی شده با وسعت بیش از ۱۴۴۰۰۰ متر مربع است که بناهایی از جمله قبة الصخره، مسجد القِبلی، مسجد الاقصی قدیم، مصلی مروانی، مسجد براق و قبه‌های متعدد دیگر را شامل می‌شود.
معرفی
مسجد الاقصی در جنوب قبة الصخره در بیت المقدس است و اولین قبله مسلمانان بود. این مسجد در کنار مسجد الحرام، مسجد النبی و مسجد کوفه، از مساجد بافضیلت دانسته شده و براساس آیات قرآن و روایات، محل عروج پیامبر اسلام (ص) در شب معراج بود. به گفته پیامبر، مسجدالاقصی از مکان‌های برگزیده است.
بنابر آنچه در منابع آمده، سازندگان مسجدالاقصی را می‌توان ملائکه، حضرت آدم(ع) و فرزندان آدم یا برخی انبیای الهی دانست و در میان ادیان ابراهیمی نیز مورد احترام است.
مسجدالاقصی (به‌معنای دورترین مسجد)، مشهورترین نام این مسجد است که در آیه اول سوره اسراء بدان اشاره شده و برخی مورخان بیش از بیست نام برای آن برشمرده‌اند.
گفته شده علت نامیدن این مسجد به «اقصی»، مسافت زیاد آن با کعبه، مسجدالحرام، اعراب، اهل مکه یا رسول خدا (ص) بوده است. برخی نیز وجود این مسجد در بیت المقدس را ساخته حکومت بنی امیه به قصد معتبرسازی منطقه شام دانسته‌اند.
فضیلت مسجدالاقصی
در منابع حدیثی شیعه و اهل سنت، روایاتی از پیامبر اسلام (ص) درباره فضیلت مسجدالاقصی نقل شده است. برخی از این احادیث عبارتند از:
گناهان کسی که پس از حج‌گزاری، موفق به نماز خواندن در مسجدالنبی و مسجدالاقصی در همان سال شود، بخشیده می‌شود.
بهشت بر کسی که از مسجدالاقصی برای حج یا عمره احرام ببندد، واجب می‌شود.
گناهان کسی که به قصد نماز در مسجدالاقصی از خانه‌اش خارج شود، بخشیده می‌شود.
بدن حضرت آدم(ع)، از خاک بیتالمقدس آفریده شده است.
بیتالمقدس محل نزول ملائکه بر بنی‌اسرائیل است.
در مسجدالاقصی درخواستی از خداوند نمی‌شود، مگر آنکه اجابت می‌شود.
مسجدالاقصی در قرآن
مسجدالاقصی از معدود اماکن و مشاهدی است که در قرآن کریم به دفعات از آن یاد شده است. از عوامل اهمیت یافتن مسجدالاقصی در قرآن را معراج پیامبر اسلام(ع) و نیز پیوند تاریخی این مسجد با ادیان الهی؛ به ویژه انبیا و اولیای بنی‌اسرائیل دانسته‌اند. از جمله این آیات، آیه اول سوره اسراء (معراج پیامبر از مسجد الاقصی) و آیه ۴۳ سوره آل عمران (عبادات حضرت مریم(س) در مسجدالاقصی) است.
به نوشته علامه طباطبایی در المیزان، مراد از مسجد الاقصى در آیه اول سوره اسراء به قرينه جمله(الَّذِي بارَكْنا حَوْلَهُ)، بيت المقدس است.
نام‌های مسجدالاقصی
مسجدالاقصی مشهورترین نام این مسجد است و برخی مورخان بیش از بیست نام برای آن برشمرده‌اند. برخی نام‌های این مسجد عبارت‌اند از:
مسجد ایلیا؛
بیت‌‌المَقدِس؛
بیت‌المُقدَّس؛
بیت‌القُدس؛
سَلَم (شَلم)؛
شَلام؛
بیت اِیل؛
صِهیون؛
صلعون؛
اُوری شَلم (اُوری سَلم).
تاریخچه بنا
درباره بنیان‌گذاران مسجدالاقصی نظر‌های مختلفی ارائه شده است:
ملائکه خداوند؛ در برخی روایات به بنا شدن این مسجد توسط ملائکه اشاره شده است.
حضرت آدم و فرزندانش؛ برخی معتقدند پس از آنکه حضرت آدم(ع) به سوی کعبه نماز گزارد، مأمور شد بیتالمقدس را قبله‌گاه خود سازد. ازاین‌رو در آنجا مسجدی بنا کرد تا قبله‌گاه خود و همراهانش باشد. همچنین برخی ساخته شدن مسجدالحرام و مسجدالاقصی به دست فرزندان آدم(ع) و تجدید بنا شدن آنها از سوی حضرت ابراهیم(ع) و حضرت سلیمان(ع) را محتمل دانسته‌اند.
فرزندان حضرت نوح(ع)؛ بعضی معتقدند بنیان‌گذار مسجدالاقصی، فرزندان نوح (سام و ایلیا) بودند و حضرت داوود و سلیمان آن را توسعه دادند.
حضرت یعقوب(ع)؛ برخی معتقدند حضرت یعقوب اولین سازنده مسجد الاقصی است و پس از او به دست حضرت داوود(ع) و حضرت سلیمان(ع) تعمیر و بازسازی شد.
حضرت داوود(ع) و فرزندش حضرت سلیمان(ع)؛ بخشی از بنا در سنین پیری حضرت داوود(ع) ساخته شده و در زمان فرزندش تکمیل گردید.
به نوشته کتاب المعالم الاثیره فی السنة و السیره، بیشتر این نظرات قابل جمع بوده و تعارضی با یکدیگر ندارند؛ چرا که فاصله زمانی هر کدام از این بنیان‌گذاران، فرض تجدید بنای مسجد به دستان آنها را محتمل می‌کند.
توسعه مسجدالاقصی پس از اسلام
پس از فتح بیتالمقدس به دستور خلیفه دوم، تغییراتی در مسجد الاقصی صورت گرفته و ساختمان مسجد در دوره‌های مختلف تعمیر و بازسازی شده است:
نخستین خلفایی که به توسعه و آبادانی مسجد الاقصی و مسجد قبة الصخره همت گماشتند، عبدالملک بن مروان و فرزندش ولید بن عبدالملک، در نیمه دوم قرن اول هجری بودند.
در سال 90ق نیز برخی از حکمرانان مصر، کمک‌‌هایی به تزیین و تجدید بنای این مساجد کردند.
در سال‌‌های 130 تا 407ق در بیتالمقدس، خساراتی به مسجدالاقصی وارد آمد که توسط حاکمان مختلف عباسی و فاطمی تجدید بنا و تعمیر شد.
صلیبیان پس از اشغال بیتالمقدس در سال ۵۸۳ق، در قسمت غربی مسجد الاقصی، اقامتگاه‌هایی برای خود ساختند و ملحقاتی مانند انبار غله و دستشویی نیز به مسجد افزودند؛ اما پس از بازپس‌گیری مسجد و شهر توسط مسلمانان به فرماندهی صلاح‌الدین ایوبی در سال ۵۸۹ق، وی فرمان داد تا بناها و مشاهد اسلامی شهر به حال نخستین خود بازگردد. بازسازی، اصلاح و تزیین مسجدالاقصی، تعیین امام جماعت و واعظ برای مسجد الاقصی، اقامه نماز جماعت پنج‌گانه در این مسجد، قراردادن قرآن‌‌های بسیار در مسجد، تعیین قاریان قرآن و اختصاص دادن مقرری برای آنها و ساخت مدارس و مراکز دینی از نخستین اقدامات فاتحان مسلمان بود.
ساختمان مسجدالاقصی
ساختمان مسجد الاقصی مستطیل‌شکل بوده و در جنوب قبة الصخره قرار دارد. طول این مسجد ۸۰ متر و عرض آن ۵۵ متر است.
برای مسجد الاقصی و سایر مشاهد داخل حرم توصیفاتی ذکر کرده‌اند:
دارای ۷ رواق است؛ یک رواق وسط و از شرق و غرب مسجد نیز دارای رواق است.
دارای ۵۳ ستون از سنگ مرمر و ۴۹ ستون از دیگر سنگ‌ها است.
۱۱ در دارد؛ ۷ در سمت شمال، ۲ در سمت غرب، ۱ در هم سمت شرق.
سمت شمال غربی نیز ایوان بزرگی قرار دارد که نزدیک آن، ایوان زیبایی موسوم به محراب زکریا واقع شده است.
در سمت شرق نیز مکانی به نام جامع عمر قرار دارد که گفته می‌شود باقی‌مانده مسجدی است که به دستور عمر و پس از فتح بیت المقدس ساخته شد.
در اطراف مسجدالاقصی، نُه رواق، چهار گلدسته و نُه گنبد قرار دارد که در دوره‌های مختلف ساخته شده‌اند. همچنین مسجدالاقصی در عهد عبدالملک بن مروان، تجدید بنا شد که خراج هفت ساله مصر برای این کار در نظر گرفته شده بود.
ناصر خسرو در‌‌های مسجدالاقصی را نُه در می‌دانست که برخی از آنها عبارت‌اند از: باب النبی، باب العین، باب الحِطه و باب السکینه.
خدمت‌گزاران مسجد از طایفه‌ای به نام «اَخماس» بودند. آنها بردگانی بودند که عبدالملک بن مروان برای نگهداری از مسجدالاقصی گماشته بود. نام‌گذاری آنها به اخماس، بدین دلیل بود که آنها خمس اسیرانی بودند که در جنگ‌ها به دست می‌آمدند. این طایفه، مانند بنی‌شیبه در کعبه، عهده‌دار رسیدگی به امور مسجدالاقصی بودند و غیر از ایشان، کسی مجاز به خدمت نبود.
آتش‌سوزی در ساختمان مسجد الاقصی
در ۲۱ آگوست سال ۱۹۶۹م برابر با ۱۳۴۸ش، یک یهودی به نام دنیس مایکل ولیم روهان، مسجد الاقصی را آتش زد. در این آتش‌سوزی ۱۵۰۰ متر مربع از مسجد در آتش سوخت که منجر به آسیب‌دیدن بخش‌هایی از مسجد؛ همچون محراب زکریا و پایه‌های اصلی گنبد مسجد و فروریختن سقف آن شد. منبر قدیمی مسجد هم که متعلق به سال ۵۸۳ق بود، در این آتش سوخت.
معبد سلیمان
به عقیده یهودیان، بقایای معبد سلیمان، زیرِ مسجد الاقصی قرار دارد. از این‌رو برخی از آنان برای تخریب مسجد الاقصی و احیای معبد سلیمان تلاش می‌کنند. به گفته برخی کارشناسان، حفاری‌های رژیم صهیونیستی سبب ایجاد شکاف‌هایی در دیوارها و زیر پایه‌های مسجدالاقصی شده و تهدیدی برای این بنا به شمار می‌رود.
همچنین عده‌ای از مسیحیان، معتقدند شرط ظهور مسیح، ویرانی مسجد الاقصی و ساخت معبد سوم سلیمان به‌جای آن است و به همین سبب، از ورود مسلمانان به مسجد الاقصی جلوگیری می‌شود.
مشاهد و آثار مسجدالاقصی
صرف نظر از مقام‌ها و مشاهدی که پیرامون مسجد واقع‌اند، خود مسجدالاقصی نیز دارای آثار و یادگار‌های انبیا، اولیای الهی و برخی از دولت‌مردان است. مقام‌‌های موجود در مسجدالاقصی عبارت‌اند از:
مقام جبرئیل؛
محراب حضرت خضر؛
محراب حضرت زکریا؛ این محراب در کنار ایوان کوچکی در شمال مقام اربعین قرار گرفته و ابعاد آن ۶م در ۸م است. گفته شده این محراب، همان است که در آیه ۳۷ سوره آل عمران آمده است؛ حضرت زکریا(ع)، مریم(س) را در آن مشغول به عبادت می‌دید و در کنار مریم غذاهای بهشتی بود.
محراب حضرت مریم؛ در جنوب شرقی مسجدالاقصی، معروف به مصلای مروانی، قرار دارد.
محراب حضرت داوود؛ موضعی است تراشیده شده از سنگ در ساحت شمالی مسجد.
مقام سلیمان؛ در نزدیکی محراب حضرت داوود(ع)، سکویی از سنگ قرار دارد که گفته می‌شود هنگام ساخت مسجد، کرسی حضرت سلیمان(ع) بوده است.
جایگاه‌‌های نمل، نور، کعبه و صراط: این جایگاه‌ها در شبستان پراکنده‌اند.
عصای آبنوس؛ یاقوت حموی (م626ق) و زکریا بن محمد قزوینی (م682ق) از عصایی نام می‌برند که به دست حضرت سلیمان(ع) در گوشه مسجد نصب شد و هر کس به غیر از انبیا، اولیا و فرزندان ایشان آن را لمس کند، دستش را خواهد سوزاند.
مقام تابوت سکینه؛ مسجدی در دهلیز باب السکینه واقع است که دارای محراب‌‌های متعدد است و تابوت سکینه، که در قرآن نیز از آن یاد شده، در آن نگهداری می‌شود. ناصر خسرو از بسته بودن همیشگی درِ این مسجد خبر داده است.
مقام مهد حضرت عیسی؛ زیر مسجدالاقصی، اتاقکی قرار دارد که گفته می‌شود محل نگهداری حضرت عیسی(ع) بوده است.
مقام رسول گرامی اسلام(ص)؛
مقام حمزة بن عبدالمطلب؛ نزدیکی باب النبی، در ابعاد سپری بزرگ، نقشی بر دیوار سنگی حک شده است. عامه مردم معتقدند که این نقش، اثر سپر حمزة بن عبدالمطلب است که هنگام تکیه دادن بر این دیوار نقش بسته است. این در حالی است که با توجه به شهادت حمزه در سال 3 هجری، نمی‌توان به گزارشی مبنی بر حضور وی در مسجدالاقصی دست یافت.
محراب خلفا؛ ناصر خسرو (م481ق) نیز به دو محراب در سمت چپ و راست محراب اصلی شبستان اشاره کرده است که به ترتیب منسوب به عمر بن خطاب و معاویة ابن ابی‌سفیان هستند.
