چکیده:
دوران امامت امام عسکری (ع،) کوتاهترین دوران امامت در میان امامان شیعه است. این دوران پایان دورۀ حضور آشکار
امامان شیعه در جامعه اسلامی است، بنابراین شاهد یکی از شدیدترین هجوم ها بر جبهه حق، پیچیده ترین نبرده های
اطلاعاتی حق و باطل و در نتیجه یکی از دشوارترین دوران های تقیه ورزی حفاظتی برای مومنان است.
در این درگیری، در امتداد یک دوره از برنامه های بلند مدت عباسیان برای کنترل و مراقبت امامان شیعه جهت
جلوگیری از تولد موعود است. بنابراین آنان بیشترین فشار و تهدید را متوجه امام عسکری(ع) کرده و تمامی قدرت سازمان
اطلاعاتی خود را بکار گرفته تا صورت مسئله مهدویت و انتظار را طور کامل محو کند. از این رو دوران شش ساله پایانی
امامت امام عسکری (ع)، همراه با محاصره کامل اجتماعی نسبت به یاران امام و گاه زندانی شدن آنان در کنار مراقبت شدید
نسبت زندگی و منزل امام در زمینه احتمال فرزند آوری است. و سرانجام این هجوم ها به شهادت زود هنگام امام
عسکری(ع) منجر می گردد.
در این مواجهه نابرابر ،امام ضمن تقیه ورزی شدید به همراه استفاد بهینه از حداکثر ظرفیت سازمان وکالت، تمامی
فرایند مهدویت از پیش زمینه های ولادت تا ولادت، و آنگاه حفاظت و سپس اطلاع رسانی کنترل شده و در نهایت مسئله
وصایت امام موعود و فعال شدن نیابت خاصه در دوران بعد را در جامعه شیعه در شرایط پیچیده و بحرانی مدیرییت و رهبری
می نماید.
این مقاله با استفاد از روش توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر پژوهش کتابخانه ای به تحلیل اطلاعاتی دوران امامت امام
عسکری(ع) با موضوع مهدویت می پردازد.
کلید واژه ها:
امام عسکری (ع)، موعود، خلافت عباسی، تقیه، جامعه اطلاعاتی، حفاظت، عناصر اطلاعاتی
