«شرح ابن عقیل»، اثر بهاء الدین عبد الله بن عقیل عقیلی همدانی، شرح غیر مزجی «الفیه ابن مالک»، از کتاب‌های قدیمی آموزش قواعد عربی و کسب دانش تخصصی در زمینه علم نحو و صرف است که نقش کاربردی آن مورد توجه مراکز علمی و عنایت صاحب‌نظران و متخصصان زبان و ادبیات عربی در ایران و کشورهای اسلامی دیگر ـ از جمله مصر، سودان، لبنان، سوریه و… ـ بوده و هست.
کتاب، به زبان عربی و حدودا در نیمه اول قرن هشتم نوشته شده است.
کتاب با دو مقدمه از مصحح در بیان وجه تسمیه الفیه و اشاره به شروح آن، آغاز شده و مطالب، بدون فصل‌بندی خاصی، در دو جلد، ارائه گردیده است.
خود کتاب «الفیه ابن مالک»- که متن اصلی کتاب و شامل هزار بیت شعر آموزشی است، از شهرت زیادی برخوردار است؛ تا حدی که شروح و حواشی گوناگون آن، به چند برابر حواشی متون نحو دیگر می‌رسد.
کتاب، دوره نسبتاً کاملی از قواعد عربی تفصیلی را دربر می‌گیرد و چنانچه نقاط ضعف آن را استادان محترم رشته زبان و ادبیات عربی برطرف کنند، برای تقویتِ بنیه علمی دانش‌جویان در زمینه دانش تخصصی و تأمین نیازهای آنان بسیار مفید است.
کتاب، به‌گونه‌ای ساده و رسا نگارش یافته و به عقیده اغلب نحویان، بهترین شرح بر الفیه ابن مالک به شمار می‌رود.
شیخ محمد محی الدین عبد الحمید نیز شرح دیگری بر ابیات الفیه و بر همین شرح ابن عقیل در هامش کتاب افزون ساخته که در آن به ترکیب ابیات الفیه و همچنین به توضیح و تفسیر نکاتی پرداخته است که ابن عقیل، به وجه ایجاز و اختصار، بدان‌ها اشاره کرده و یا از ایراد آن‌ها، صرف‌نظر کرده است. شیخ محمد محی الدین، شرح خود را «منحة الجلیل بتحقیق شرح ابن عقیل» نام نهاده است که در واقع، منقح‌ترین چاپ و گزیده‌ترین شرح موجود می‌باشد؛ زیرا شواهد شعری و نصوصی که شیخ عبد الحمید بر شواهد ابن عقیل افزوده و از سوی دیگر، شواهد ابن عقیل را به وجهی محققانه، پژوهش و بررسی نموده است، مزیت این شرح را بر شروح دیگر، چندین برابر گردانیده است
