“آیا جز این است که روح آدمی در این فراخوان رحمانی،بستر پروازش را می‌گشاید و در فضای ملکوتی محبت الله به چرخش درمی‌آید و نادیدنی‌ها برای او دیدنی‌ها می‌گردد؟ در سوره بقره،خداوند چنین می‌فرماید:{/«و إذا سالک عبادی عنی فإنی قریب أجیب دعوة الداع إذا دعان فلیستجیبوا لی و لیؤمنوا بی لعلهم یرشدون»/}(البقرة،186/2)؛یعنی:و چون بندگانم درباره من از تو پرسند[ای رسول،به آنان بگو که]من نزدیکم،چون[بنده‌ای]مرا بخواند دعای دعاکننده را پاسخ می‌دهم،پس باید دعوت مرا پاسخ دهند و به من ایمان آورده باشند که راهیاب شوند. چنین است که از امام باقر(ع)می‌پرسند:کدام عبادت برتر است؟آن حضرت پاسخ می‌دهد:«ما من شیء أفضل عند الله عز و جل من أن یسأل و یطلب مما عنده»2؛یعنی:نزد خدا عز و جل،چیی برتر از این نیست که از آن‌چه نزد اوست،خواسته و تمنا شود. اگر سبب بودن دعا،به راستی و درستی شناخته گردد و دل آدمی از شک و شرک پیراسته شود،چرا ناممکن،ممکن نگردد؟ {/«هنا لک دعا زکریا قال رب هب لی من لدنک ذریة طیبة إنک سمیع الدعاء»/}(آل عمران،/3 38)؛آن‌جا که زکریا عنایت خاص خدا به مریم را دید،پروردگارش را خواند؛ گفت:پروردگارا از جانب خود فرزندی پاک به من عطا کن که توی دعای بندگانت را می‌شنوی و آن را اجابت می‌کنی. کلام امام محمد باقر(ع)در ارتباط با مکان‌ها و نیایش‌ها چنین است که می‌فرمایند:«ما یقف احد علی تلک الجبال-بر و لا فاجر-إلا إستحباب الله له،فأما البر فیستجاب له فی الآخرة و الدنیاه،و أما الفاجر فیستجاب له فی الدنیاه»16؛هیچ‌کس-نیک‌کردار یا بدکردار- در این کوه‌ها[در مکه و ایام حج]وقوف نکند،مگر آن که خداوند دعای او را اجابت می‌کند.”
